ေၾကာက္စိတ္

ေၾကာက္စိတ္
ေမာင္သစ္္ဆင္း

ၾကိိမ္္လံုးအေၾကာင္းစဥ္းစားမိတိုင္း
အထက္္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုုန္းက ၾကံဳခဲ့ဲရတာေလးတစ္ခုကုို အျမဲသတိရေနမိပါတယ္။ ျမန္မာစာ အခ်ိန္မွာ ပင္ရင္း စကားေျပ
လက္ေရြးစင္ထဲက မင္းတုန္မင္းႏွင့္ ငါးေျခာက္ျပား ေဆာင္းပါးကိုသင္ျပီးစေပါ့။မင္းတုန္းမင္းငယ္ရြယ္စဥ္ ေမာင္လြင္ဘ၀က စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဆီမွာပညာသငၾ္ကားခ့ဲရတယ္။
တစ္္ေန႔ ႔မွာ အင္းသားၾကီးငၾကဴးက ငါးေျခာကျ္ပားၾကီး တစ္ျပားလာျပီးလွဴတယ္။
ဆရာေတာ္က ငါးေျခာက္ကို သိပၾ္ကိဳက္ပါသတဲ့။ ေက်ာင္းမွာကလည္း
ငါးေျခာက္ျပတ္လပ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ေမာင္လြင္ကို က်က္္သေရခန္းထဲမွာ
ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ေနာက္တစ္ေန႔ ဆရာေတာ္ဆြမ္းဘုန္းေပးတဲ့အခါ
ေမာင္လြင္ကို ငါးေျခာက္ဖုတ္ခိုင္းေတာ့ ငါးေျခာက္က ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။
ဆရာေတာ္ကေတာ့လက္ေဆးျပီး ႏွမ္းဆီေမႊးေမႊးနဲ႔ ေရာက္လာမယ့္ ငါးေျခာက္ဖုတ္ကို
ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ေမာင္လြင္မွာ ဘယ္လိုမွရွာေဖြေမးျမန္းစံုစမ္းလို႔မရဘဲ ဗ်ာမ်ားေနခိုက္
ဟဲ့…….ငလြင္ မရေသးဘူးလား လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ ညိွဴးညွိဴးငယ္ငယ္နဲ႔ပဲ
ငါးေျခာက္ျပားၾကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ အေၾကာင္းကို တင္ေလွ်ာက္ရေတာ့တယ္။
ငလြင္……လာခဲ့ လို႔
ထား၀ယ္ၾကိမ္ကို ဆြဲျပီး ေခၚလိုက္တဲံ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အသံက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕
ႏွလံုးသားကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္၀င္သြားပါသတဲ့။
ဟဲ့ …ငလြင္ နင္ဟာ ဘုရင့္သား အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္
ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ရမယ့္သူ
ဒီလိုလူက ငါးေျခာက္ျပားတစ္ခ်ပ္ေတာင္ လံုျခံဳေအာင္မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရင္
ႏိုင္ငံကို နင္ဘယ္လိုလံုျခံဳေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္မလဲ လို႔
မိန္႔ျပီး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ရိုက္ႏွက္ ဆံုးမပါသတဲ့။
ဒီေဆာင္းပါးကိုသင္ျပီးေတာ့ ဆရာက သင္ရိုးထဲက ေမးခြန္းေတြကို
ေျဖခိုင္းပါတယ္။
ေမးခြန္းတစ္ခုက စံေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ ဆံုးမမႈကို သင္လက္ခံပါသလားလို႔
အဓိပၸါယ္ေပါက္တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ျမန္မာစာအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့
ဆရာဟာ အတန္းထဲကို ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ ၀င္လာပါတယ္။
အေျဖလႊာ ေတြကို စားပြဲေပၚ ဘုန္းခနဲျမည္ေအာင္ ပစ္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ဆရာ့မ်က္ႏွာက နီျပီး တင္းလို႔။ တစ္တန္းလံုးကိုေ၀့ျပီးၾကည့္တယ္။
တစ္တန္းလံုးကလဲ ျငိမ္လို႔။ ဆရာဘာျဖစ္လာတာပါလိမ့္လို႔ ေတြးေနၾကပံုပဲ။
ဆရာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ကိုေခၚျပီး အတန္းေရွ႕ ထြက္ခိုင္းပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထြက္လာပါတယ္။
ဆရာက အေျဖလႊာတစ္ရႊက္ကိုဆြဲထုတ္ျပီး အဲ့ဒီေက်ာင္းသားကိုေပးလိုက္တယ္။
ဒါ မင္းအေျဖလား။ ဟုတ္ပါတယ္ဆရာ၊ ေအး..တစ္တန္းလံုးၾကားေအာင္ ဖတ္စမ္းးး။
နည္းနည္းအံ့ၾသေနပံုႏွင့္ ေက်ာင္းသားက သူ႔အေျဖကို ဖတ္ပါတယ္။
မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ စံေက်ာင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ဆံုးမပံုကို မၾကိဳက္ေၾကာင္း
ဆရာေတာ္ရဲ႕ အဲ့ဒီမနက္က စိတ္ခံစားမႈဟာ တပည့္ကို လမ္းညႊန္ခ်င္စိတ္ထက္
မိမိအလြန္တရာ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ငါးေျခာက္ဖုတကို ဘုန္းမေပးရတဲ့အတြက္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသစိတ္က ပိုျပီးၾကီးမားေနႏိုင္ေၾကာင္း၊ ျပီးေတာ့
ဒီကိစၥဟာ ဒီေလာက္ရိုက္ႏွက္ အျပစ္ေပးစရာမလိုေၾကာင္း၊ နား၀င္ေအာင္ဆံုးမျပီးလွ်င္ ရပါလွ်က္ႏွင့္ ေသရာပါ အမာရြတ္ ထင္ေအာင္ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမျခင္းဟာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ဟု သံသယ ျဖစ္စရာရွိေၾကာင္း၊
ဘုရားသားေတာ္တို႔မည္သည္ ရသတဏွာျဖစ္ ဆြမ္းဘုန္းမေပးသင့္သည္ကိုသတိရသင့္ေၾကာင္း၊ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္က
ဤ၀ိနည္းကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ပါပဲ တပည့္ကုိ ဆံုးမျခင္းမွာ စဥ္းစားဖြယ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ အသားနာမွ အရိုးစြဲမည္လို႔ထင္ျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အျပစ္ေပးဆံုးမခဲ့ေပမယ့္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ ေအာက္ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ တစ္ခုလံုးကို အဂၤလိပ္ လက္ထဲ ထိုးေပးလိုက္ရတဲ့အတြက္ ဒီဆံုးမနည္းဟာ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ အဲ့ဒီလိုေတြ
ေျဖထားတယ္ဗ်။
တစ္တန္းလံုး တစ္ခိခိ နဲ႔ ရယ္ၾကတယ္။သူတစ္ေၾကာင္းဖတ္လိုက္ ခိခိနဲ႔ ၾကိတ္ရယ္ လိုက္ၾကနဲ႔။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြရယ္ေလ ေဒါသထြက္ေနေလပဲ။
ေက်ာင္းသားဖတ္ျပီးသြားေတာ့ ဆရာက သူ႔ကိုေမးတယ္။
မင္း ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား။
ဟာ…… မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္းကိုေျဖတာပါ
ကဲ အားလံုး သူေျဖတာကိုလက္ခံၾကသလား၊ တစ္ေယာက္စီေမးမယ္။
ကဲ …… မင္းကစ၊ သူေျဖတာမွန္သလား မွားသလား။
ပထမဆံုးအေမးခံလိုက္ရတဲ့ ေရွ႕ဆံုးခံုက ေက်ာင္းသားဟာ
ရုတ္တရက္ဘာေျဖရမွန္း သိပံုမရဘူး။ အေျဖရွင္ ေက်ာင္းသားကိုၾကည့္လိုက္၊
ဆရာ့ကိုၾကည့္လိုက္ ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔။
ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ အေျဖကိုၾကိဳက္ေနမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႔လိုခံစားမိတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔လိုမေျဖတတ္ဘူး။
သူ႔လို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ မျမင္တတ္ဘူး။ျပီးေတာ့ သူ႔လို မေျဖရဲဘူး။
တစ္တန္းလံုးလိုလိုလဲ ကၽြန္ေတာ့လိုပဲထင္တယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္
သိသာပါတယ္။
ေဟ့ေကာင္…..ေျဖေလကြာ ေရွ႕ဆံုးက ေက်ာင္းသားခမ်ာ တုန္သြားပါတယ္။
အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္ျပီး ေခါင္းငံု႔ခ်လိုက္တယ္။
တစ္ကယ္ေတာ့ ဆရာက မွန္သလား၊ မွားသလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို
ေမးေနတယ္ ေမးေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ အမူအရာ၊ ေလသံ၊ ဖန္တီးထားတဲ့၀န္းက်င္
အေငြ႕အသက္ေတြက မွားတယ္လို႔ေျဖစမ္း၊ မေျဖရင္ ၾကိမ္လံုး လို႔ ေျပာျပီးသား
ျဖစ္ေနပါျပီ။ ဆရာကေက်ာင္းသားေတြကို လိမ္ေနသလို သူတရားပါတယ္လို႔
ျဖစ္ေအာင္ သူကုိယ္တိုင္လည္း ျပန္လိမ္ေနတာပါ။
ဒါကို အဲ့ဒီေက်ာင္းသားလဲ သေဘာေပါက္ဟန္တူပါရဲ႕။
သူေျဖတာ မွားပါတယ္။ ဟုတ္ျပီ ေနာက္တစ္ေယာက္
မွားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္။ မွားပါတယ္……
တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ေမးလာလိုက္တာ
ကၽြန္ေတာ့အလွည့္ ေရာက္လာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ထရပ္လိုက္ပါတယ္။ အသက္တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းရႈလိုက္တယ္။
မွားပါတယ္။
အေျဖရွင္ေက်ာင္းသားကို မၾကည့္ရဲပါဘူး။
ေခါင္းငံု႔ျပီး ခံုေပၚက စာအုပ္ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။
ထူးျခားတာက ေက်ာင္းသားအားလံုးလဲ ဒီလိုပါပဲ။
လူကုန္သြားေတာ့ ဆရာက အဲ့ဒီေက်ာင္းသားကို ေနာက္ေျပာင္မႈနဲ႔
အတန္းထဲမွာ ရိုက္ပါတယ္။ ၾကိမ္လံုးသံ တစ္ခ်က္ၾကားရတိုင္း
ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ေနရာမွာ နာသြားသလိုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အရိုက္ခံေနရသလိုပါပဲ။
တစ္တန္းလံုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ခံစားေနရမွာပါ။
အဲ့ဒီေက်ာင္းသား ေက်ာင္းေျပာင္းသြားပါတယ္။
ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုးရႈံးလိုက္ပါတယ္။ ဆရာမွာ ဒီလို တပည့္မ်ိဳး
ဆံုးရႈံးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာလဲ ဒီလိုေက်ာင္းသားမ်ိဳး ဆံုးရႈံးလိုက္ပါတယ္။
အဲ့ဒီက ဆန္႔ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေပါ့ဗ်ာ။ဒါ ဆံုးရႈံးမႈပါ။
ဘာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခံစားမႈခ်င္း တူေနပါလွ်က္နဲ႔ သူ႔လို မေျဖရဲခဲ့တာလဲ။
ေျဖရဲသူရွိလာတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာျဖစ္လို႔ သူမွန္တယ္လို႔ မေျပာရဲခဲ့တာလဲ။
အာရံုထဲမွာေတာ့ ငယ္စဥ္ကတည္းက ၾကံဳၾကိဳက္ဆံုစည္းခဲ့ရတဲ့
ၾကိမ္လံုးေတြ၊ၾကိမ္လံုးေတြ၊ ၾကိမ္လံုးေတြ……..။
ခက္ထန္တဲ့ အမူအရာေတြ။
အဲ့ဒီလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေသြးထဲမွာ ေၾကာက္စိတ္ေတြပြားမ်ားလာျပီး
အရြယ္ရလာတာနဲ႔အမွ် ေၾကာက္သီးေတြ တတြဲတြဲ ေၾကာက္ပြင့္ေတြ တစ္ေ၀ေ၀ နဲ႔။
လုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ျပသနာေတြ၊ အခက္အခဲေတြရွိရင္လည္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာမွ မေျပာရဲဘူး။ အျပဳဘက္ကျမင္ျပီး ေျပာင္းလဲပစ္လိုက္ရင္ အက်ိဳးရွိမယ္ ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ႔ အထက္လူၾကီး မၾကိဳက္မွာစိုးလို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အၾကံမျပဳရဲဘူး ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အၾကံ၊ အေတြး၊ အျမင္၊ သေဘာထား
ေတြကိုလဲ ဘယ္သူကမွ မေတာင္းၾကဘူးေလ။
သင္ခဲ့တဲ့ ပညာေတြ စာအုပ္ထဲျပန္သြားလဲ သြားေပေရာ့ေပါ့။ ေဟာဒီ ပေရာဂ်က္ဟာလဲ
ဘယ္ေနရာမွာေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေပမယ့္ ဒါေျပာရမယ့္ကိစၥလုိ႔ မထင္ေတာ့ဘူး။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မွန္တယ္လို႔ထင္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့အထက္ အဆင့္ဆင့္ ေအာက္အဆင့္ဆင့္က လူေတြအားလံုးက ဒါကိုမွန္တယ္လို႔ ထင္လာၾကရင္ျဖင့္….ဌာန မနာဘူးလား
တိုင္းျပည္မနာဘူးလား ပညာရပ္အေနနဲ႔ၾကည့္ရင္ တစ္ကမာၻလံုးနဲ႔ လူသားအားလံုး
နာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အၾကီးေကာင္ရဲ႕
ငိုသံျပဲၾကီးကို ၾကားရပါတယ္။
သူ႔အေမလက္ထဲမွာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ……
ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲကြာ..၊ ဘယ္လိုျဖစ္ရမလဲ၊ ေတာ့္သားက အိမ္စာျပီးေအာင္မလုပ္ပဲ
ကျမင္းတာေလ ပန္းကန္းတစ္လံုး ကြဲျပီ၊
ဘာျဖစ္လဲကြ၊ ကေလးဆုိတာ ဒီအရြယ္မွာ…..
ေတာ္ စာပိုဒ္ထဲက ဟာေတြလာမေျပာနဲ႔ ပန္းကန္တစ္လံုးဘယ္ေလာက္ေအာက္ေမ့လို႔လဲ
ရွင့္၀င္ေငြက ဘယ္ေလာက္………….
ရြယ္ထားတဲ့ တုတ္ေအာက္ကေနျပီး သားၾကီးက အေၾကာက္မ်က္လံုးေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့ကို အားကိုးတၾကီး ၾကည့္ေနရွာပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေဖေဖ့မ်က္လံုးေတြကလည္း သားရဲ႕မ်က္လံုးေတြလိုပဲ
ျဖစ္ေနတာၾကာပါျပီေကာလား သားရယ္…………..။

ေမာ္ဒယ္လ္ဂဲ

အရိုးစုေျခာက္
လမ္းထေလွ်ာက္ေသာ္
မ်က္ေမွာက္ေခတ္ထဲ
`ေမာ္ဒယ္လ္ဂဲ´ တဲ့

ရပိုင္ခြင့္

လူတိုင္းမွာရပိုင္ခြင့္ကိုယ္စီရွိၾကပါတယ္
တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးေတာ့မတူႏိုင္ၾကဘူးေပါ့
လူတစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ထက္ပိုထူးခၽြန္လို႔
ရပိုင္ခြင့္ပိုေနရင္ သိပ္မေျပာတတ္ၾကေပမဲ့
ကိုယ့္ထက္မထူးခၽြန္တဲ့သူေတြ
ရပိုင္ခြင့္ပိုရေနရင္ေတာ့ မေက်နပ္တတ္ၾကပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ေရာ
ဒီလိုပါပဲ မေက်နပ္တာေတာ့ရွိတာေပါ့
ဒါေပမဲ့ တစ္ခုၾကားဖူးတယ္
`သူတစ္ပါးရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ ကို မနာလိုမျဖစ္ပါနဲ႔´တဲ့
ဟုတ္တယ္ဗ်
ကိုယ့္ေလာက္မေတာ္ေပမဲ့ သူ႔မွာရပိုင္ခြင့္ရွိႏိုင္တဲ့
အေျခအေနရွိေနတယ္ေလ
ရပိုင္ခြင့္တစ္ခုရွိဖို႔က
၁။အရည္အခ်င္း
၂။အဆက္အသြယ္
၃။ဘ၀ေပးကံအေျခအေန ေတြလိုေသးတာကိုးဗ်
အရည္အခ်င္းနဲေပမဲ့
အဆက္အသြယ္နဲ႔ ကံ ေကာင္းရင္ ကိုယ့္ထက္ရပိုင္ခြင့္ပိုႏိုင္ပါတယ္
သူတစ္ပါးရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ကို မနာလိုျဖစ္တဲ့သူေတြထဲမွာ
အထင္ရွားဆံုးေတြကေတာ့
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြပဲထင္တယ္(ကၽြန္ေတာ့အျမင္ေနာ္)
ဒီေတာ့ သူတစ္ပါးရဲ႕ ရပိုင္ခြင့္ကို မနာလိုျဖစ္ေနမယ့္အစား
ကိုယ့္ရဲ႕ရပိုင္ခြင့္ကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္အသံုးခ်ျပီး
ရပိုင္ခြင့္ ပိုတိုးႏိုင္ေအာင္
ၾကိဳးစားၾကရေအာင္လားဗ်ာ........
(ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သလို သေဘာထားကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္)


ထက္သူရ

တကယ္လား

ငါၾကိဳးစားေနတယ္ဆိုတာ
တကယ္လား
ငါအလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ
တကယ္လား
ငါအေျခအေနတစ္ခုေရာက္ေအာင္
လုပ္ေနတယ္ဆုိတာေရာ
တကယ္ပဲလား
တစ္ခုၾကားဖူးတယ္
`တကယ္ၾကိဳးစားတဲ့သူဟာ
ပန္းတိုင္ကိုၾကိဳေရာက္ေနသူပဲ´တဲ့
ငါၾကိဳးစားေနတယ္ဆိုျပီး
ကိုယ့္ကုိကိုယ္လိမ္ေနမိတာလား
အခုေသခ်ာတာကေတာ့
ငါ ဘာမွလုပ္ခ်င္စိတ္မရွိပဲ
ဟုိေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္ျဖစ္ေနတာပဲ
ငါဘာလုပ္သင့္သလဲ.....
စိတ္ေတြျပန္စုစည္းမိေအာင္
ဘာေတြလုပ္ရမလဲ.....

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သည္သာ

ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး
ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္
ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္း
ကိုယ့္ကိုဒုကၡအေပးႏိုင္ဆံုးလူက
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ျဖစ္သလို
ကိုယ့္ကိုအစြမ္းထက္ေစႏိုင္တာကလဲ
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ............